In de hedendaagse maatschappij hechten velen belang aan persoonlijke verzorging en hygiëne, niet alleen voor zichzelf maar ook voor hun kinderen. Goede verzorging is vaak een teken van liefde en aandacht. Toch kan er soms spanning ontstaan binnen families over hoe deze zorg wordt ingevuld, vooral wanneer grootouders een andere visie hebben dan de ouders. Dit blijkt uit het verhaal van Loes, een grootmoeder die zich zorgen maakt over de verzorging van haar kleinzoon.
Loes heeft een diepe liefde voor haar kleinzoon, maar maakt zich zorgen over hoe hij er vaak uitziet. Ze vindt dat hij er onverzorgd uit ziet en dit als een vorm van verwaarlozing beschouwt. Ondanks haar genegenheid, kan ze de algehele staat van verzorging niet negeren. Vooral omdat ze ziet dat zijn moeder, haar schoondochter, er altijd verzorgd bijloopt.
Loes herinnert zich hoe ze zelf als moeder veel aandacht besteedde aan de verzorging van haar kinderen. Ze zorgde ervoor dat haar zoon altijd netjes gekapt was en haar dochter prachtige vlechten had. Deze verzorging gaf hen zelfvertrouwen, dacht Loes. Ze nam aan dat haar kinderen hetzelfde zouden doen voor hun eigen kinderen.
Tot haar verbazing gaf haar zoon, nu vader, niet dezelfde aandacht aan de zorg van zijn eigen kind. Het haar van haar kleinzoon zat vaak slordig, zijn nagels waren te lang en zijn gezicht niet altijd schoon. Loes vond dit moeilijk te begrijpen, vooral gezien het feit dat haar schoondochter veel tijd aan haar eigen verzorging besteedde. Dit leidde tot veel frustratie bij Loes, die moeite had te begrijpen waarom haar kleinzoon er zo onverzorgd bijliep.
Wanneer Loes voor haar kleinzoon zorgt, zorgt ze ervoor dat hij gedoucht en schoon is. Ze wast zijn haar, reinigt zijn gezicht en knipt zijn nagels. Voor haar is dit een manier om ervoor te zorgen dat hij er netjes uitziet en zich goed voelt. Ze ziet nalatigheid in persoonlijke verzorging als een vorm van verwaarlozing en wil dit voorkomen.
Op een gegeven moment vond Loes het noodzakelijk om het onderwerp aan te kaarten. Ze besloot haar zorgen te delen tijdens een zondagse maaltijd. Ondanks haar man die liever geen confrontatie aangaat, vond ze het tijd om erover te praten. Ze vroeg haar zoon en schoondochter waarom zij zoveel aandacht aan hun eigen uiterlijk besteedden, maar niet aan hun zoon. Dit leidde tot een moeilijk gesprek, waarbij haar schoondochter zich aangevallen voelde maar haar zoon uiteindelijk toegaf dat Loes gelijk had en verbetering beloofde.
Helaas bleek na deze confrontatie weinig te veranderen. Loes bleef degene die voor de persoonlijke hygiëne van haar kleinzoon zorgde. Toch was ze dankbaar dat ze dichtbij woonde en regelmatig kon helpen. Ze nam het op zich om haar kleinzoon te leren hoe hij voor zichzelf moest zorgen, in de hoop dat hij deze gewoonten zou overnemen.
Elke grootouder wil het beste voor hun kleinkinderen en Loes is daarop geen uitzondering. Haar teleurstelling over de gebrekkige zorg van haar zoon en schoondochter blijft, maar ze blijft vastberaden. Ze hoopt dat haar kleinzoon, dankzij haar toewijding, de juiste verzorgingsgewoonten zal ontwikkelen. Voor Loes is het een voortdurende uitdaging, maar zolang haar kleinzoon haar nodig heeft, blijft ze bereid die zorg op zich te nemen. Deze zorg en liefde komen voort uit haar diepe wens om haar kleinkind een goede basis voor de toekomst te geven.
Vond je dit een interessant artikel? Deel het op facebook met je vrienden en familie.