Ik weet dat deze uitspraak niet bij iedereen in goede aarde zal vallen, maar ik sta er nog steeds achter: als je als vrouw geen huis hebt gekocht voor je 35e, dan heb je echt gefaald. Misschien klinkt dat hard, maar ik geloof dat het belangrijk is om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven en toekomst. En voor mij is financiƫle onafhankelijkheid, in de vorm van een eigen huis, daar een essentieel onderdeel van.
Ik zie te veel vrouwen om me heen die nog steeds twijfelen of wachten op de ‘juiste’ partner of het perfecte moment om een huis te kopen. Ze huren jaar na jaar, geven geld uit aan dure vakanties of een lifestyle die hen op de korte termijn gelukkig maakt, maar ze denken niet aan de lange termijn. Dan vraag ik me af: wat is je plan? Blijf je wachten tot alles precies goed is, terwijl je ziet dat de huizenprijzen stijgen en de kansen kleiner worden?
Toen ik mijn eerste appartement kocht op mijn 31e, had ik ook mijn twijfels. Ja, ik moest de riem strakker aantrekken, en nee, het was niet altijd makkelijk om mijn hypotheek te betalen. Maar ik wist dat ik investeerde in mijn eigen toekomst, dat ik mijn geld stopte in iets dat van mij zou worden. Dat gaf me een gevoel van zekerheid dat ik anders nooit had gehad. Ik hoefde niet bang te zijn dat mijn huur opeens omhoog zou schieten of dat ik zomaar uit mijn huis gezet zou worden.
Veel van mijn vriendinnen zeiden dat ik gek was, dat ik beter kon wachten tot ik een partner zou vinden zodat we samen iets konden kopen. Maar ik wilde niet wachten. Ik wilde mijn eigen keuzes maken en mijn eigen pad volgen, zonder afhankelijk te zijn van iemand anders. En dat heeft me uiteindelijk veel vrijheid gegeven. Ik heb nu een waardevolle investering, en ik hoef niemand om toestemming te vragen als ik veranderingen wil aanbrengen in mijn eigen woning.
Natuurlijk zijn er vrouwen die zeggen dat het voor hen niet mogelijk was, dat ze niet genoeg verdienden of dat de huizenprijzen te hoog waren. Maar ik geloof dat als je echt wilt, er altijd een manier is. Ja, je moet misschien concessies doen. Misschien betekent dat dat je kleiner gaat wonen, verder buiten de stad, of dat je je uitgaven aan luxe dingen moet beperken. Maar dat zijn keuzes die je maakt voor je toekomst. En als je die keuzes niet maakt, dan moet je ook de consequenties aanvaarden.
Ik weet dat ik hiermee tegen de haren in strijk, maar soms denk ik dat het goed is om de realiteit onder ogen te zien. We leven in een tijd waarin vrouwen steeds vaker worden aangemoedigd om onafhankelijk te zijn, om carriĆØre te maken en voor zichzelf op te komen. Maar bij die onafhankelijkheid hoort ook de verantwoordelijkheid om je eigen financiĆ«le toekomst te waarborgen. En ja, daar hoort het bezit van een huis ook bij.
Misschien klinkt het oppervlakkig om zoveel nadruk te leggen op eigendom en bezit, maar ik zie het als een symbool voor meer. Het gaat over jezelf serieus nemen, over plannen maken voor de toekomst en niet wachten op de perfecte omstandigheden. Een huis kopen is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar ik geloof wel dat je het op z’n minst moet proberen. Want anders blijf je afhankelijk van huurbaas na huurbaas, en ben je nooit echt ’thuis’.
Dus ja, ik blijf erbij: als je als vrouw geen huis hebt gekocht voor je 35e, heb je een kans gemist. Niet omdat het huis zelf alles betekent, maar omdat het staat voor de verantwoordelijkheid die je neemt voor je eigen leven. En ik hoop dat meer vrouwen die stap durven te zetten, zelfs als het niet de makkelijkste weg is.