Iedereen heeft wel eens iets dat hij liever niet deelt, een klein geheim of een onschuldige leugen. Het dagelijkse leven is vol van dit soort kleine dingen die we liever voor onszelf houden. Ze kunnen voortkomen uit schaamte, gemakzucht, of simpelweg de wens om de simpele weg te kiezen. Een treffend voorbeeld hiervan is het verhaal van een vader die, hoewel hij aanvankelijk plichtsgetrouw omging met afvalscheiding, uiteindelijk bezweek onder de druk van het ouderschap.
“Het is maar een klein ‘biechtje’, dat snap ik wel. Ik heb niemand pijn gedaan en niets gestolen, maar toch voel ik me schuldig over mijn gedrag. Een paar jaar geleden was ik nog dolblij met onze nieuwe design-prullenbak. Het was een geavanceerd model met meerdere vakken, speciaal ontworpen voor afvalscheiding. De bak kostte 150 euro, maar daarmee konden we alles netjes scheiden: glas, papier, GFT en plastic. Wat erover bleef, moest naar de restafvalcontainer verderop in de straat, zoals door de gemeente geregeld. Ik vond het een goed idee, vooral omdat het beter was voor het milieu.
In de eerste paar jaren hield ik me keurig aan de regels. Ik bracht het restafval regelmatig naar de ondergrondse container en scheidde alles netjes. Maar toen werd ik vader, en negen maanden later werd mijn zoontje geboren. Hij was een huilbaby en vroeg al mijn aandacht, omdat hij constant huilde en nauwelijks sliep. Dit had een enorme impact op mijn humeur, mijn energie, en eerlijk gezegd op mijn hele leven. Het huishouden verslofte. De was stapelde zich op, de afwas bleef vaak staan, en het hele huishouden voelde als een zware last.
In die periode begon ook het afval scheiden me te veel te worden. Vooral het GFT-bakje vergat ik regelmatig. Het bleef wekenlang staan en begon te stinken, soms zelfs met schimmelvorming – allemaal omdat mijn brein in een constante ‘papa-modus’ stond.
Op een dag had ik weer een berg afval, zoals aluminium zakjes van babyvoeding en plastic verpakkingen van luiers. Mijn zoontje huilde weer onafgebroken en uit pure vermoeidheid gooide ik alles in één zak. ‘Dat scheid ik later wel,’ dacht ik nog. Maar toen die zak er ’s avonds nog stond, vond ik het eigenlijk wel prima om alles zo in de container te gooien. ‘Ach, één keer kan geen kwaad,’ dacht ik toen.
Die ene keer werd echter vaker. En nu moet ik tot mijn schaamte toegeven dat ik mijn afval helemaal niet meer scheid. Na een lange dag, als mijn zoontje eindelijk slaapt – hij is inmiddels zes maanden oud en slaapt iets beter – gooi ik alles gewoon in één zak. Van etensresten tot verpakkingen, doekjes en luiers, het gaat allemaal in één container. En omdat ik niet wil dat mijn buren me zien, doe ik dit vaak ’s avonds laat, als het donker is. Ik moet een stukje door de straat lopen en het voelt altijd een beetje als een ‘walk of shame’.
Nogmaals, ik ben er niet trots op en ik weet dat ik beter zou moeten doen. Misschien zijn er anderen die hetzelfde doen, maar dat maakt het natuurlijk niet goed. Het is duidelijk dat een betere wereld bij jezelf begint, en zeker met mijn zoontje moet ik het goede voorbeeld geven. Zodra er wat meer rust in huis is, beloof ik mezelf dat ik mijn leven zal beteren. Maar voor nu wint de gemakzucht het nog van mijn goede intenties.
Het erkennen van onze tekortkomingen is vaak het eerste stap naar verandering. Hoewel de vader in dit verhaal onder druk van de omstandigheden zijn principes tijdelijk opzij zette, is het besef van het probleem al een stap in de goede richting. Kleine geheimen kunnen ons leven compliceren, maar openheid en zelfreflectie helpen ons om beter te worden. Geef jezelf de kans om te groeien, zelfs als de weg ernaartoe met vallen en opstaan gaat.
Bron: metro
“De naam Luuk is fictief en gebruikt ter bescherming van de privacy van de betrokken persoon.”
Vond je dit een interessant artikel? Deel het op facebook met je vrienden en familie.